بسم رب الشهداء والصدیقین
چه زود دیر شد، صبر کن، صبرکن ، نیومدم شعار بدم یا که احساساتتونو انگولک کنم،
اومدم بگم که ...
اومده بودیم تمرین، آره خب تمرین، اصلا زندگی تمرینه، تمرین آدم شدن !
در طول یک سال بعضی اوقات تمرینهامون معمولیه و بعضی وقتای دیگه سخت تمرین می
کنیم. دست خدا درد نکنه، اگه این تمرینای فوق العاده را در طول سال برامون نمی
گذاشت، شاید اصلا بویی از آدمیت نمی بردیم چه رسد به این که آدم بشیم.
اخوی، آبجی، قدر خودتو بدون، باورکن که کسی هستی ، اصلا شاید قسمتت بشه شهید بشی،
باور کن! شهادت اونجورایی هم که میگن دور از دسترس نیست. وقتی کل سال رو تمرین می
کنی، راضی نمی شی، ماه رجب و شعبان و رمضان و محرم و صفررو سخت سخت تمرین می کنی
بازهم راضی نمی شی. جمعه هارو سخت تر از روزای دیگه تمرین میکنی ، نه، فایده ای نداره اصلا رضایت نمیدی
که نمیدی.همه اش دنبال بهانه می گردی بیشتر تمرین کنی، خدا خدا می کنی و چشم به
راه می مونی و از جان و مالت بی منت مایه می گذاری و راه می افتی 10001 کیلو متر
راه رو با اشتیاق تا جبهه های جنوب می پیمایی که بیای و باز هم تمرین کنی. اما این
بار تنهایی تمرین نمی کنی، این بار تمریناتت فرق داره، فرقش اینه که زیر نظر مربی
تمرین می کنی، به این امید تمرین میکنی که یه روز خودتم مربی بزرگی بشی.
مربی و الگوی ما شهدا و صدیقین هستند که خلیفته الله رو معنی کردند و به نفس مطمئنه
رسیدند و در مقام انسان سازی برآمدند تا راه شهید و شهادت را جاودانه کنند.
انشاالله قسمت بشه بری و خودت از نزدیک ببینی که در دانشگاه شهادت چه گذشت .سفرکن...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در آخراز تمام مجریان راهیان نور مخصوصا دوستانمون در دفتر توسعه وبلاگهای دینی تشکر و قدر دانی می کنم.
ومن الله توفیق.